του Πέτρου I. Μηλιαράκη
Δικηγορεί στο Ανώτατα Ακυρωτικά Δικαστήρια της Ελλάδας και στα Ευρωπαϊκά Δικαστήρια του Στρασβούργου και του Λουξεμβούργου (ECHR &GC-EU). www.miliarakispetros.gr.
Το παρόν κείμενο αφορά σε παρέμβαση στα όσα προσφάτως λαμβάνουν χώρα στον τομέα του «ασφαλιστικού προβλήματος», το οποίο (δικαιολογημένα) εγείρει ενστάσεις και δημιουργεί εντάσεις και αντιδράσεις στους αμέσως πληττόμενους. Κρίσιμο (και ίσως χρήσιμο) είναι να λεχθούν τα παρακάτω προς προβληματισμό.
Οι ρίζες της κοινωνικής ασφάλισης
Ο θεσμός της κοινωνικής ασφάλισης στην Ελλάδα εμφανίσθηκε σχεδόν με τη σύσταση του ελληνικού κράτους. Πρώτος ασφαλιστικός οργανισμός υπήρξε το Ναυτικό Απομαχικό Ταμείο (ΝΑΤ, 1836) και στη συνέχεια το Ταμείο των Μεταλλωρύχων (1860). Υπ' όψιν ότι από το 1861 λαμβάνεται η πρώτη πρόνοια για σύνταξη στους δημοσίους υπαλλήλους, ενώ εισάγεται και ο θεσμός της επικουρικής ασφάλισης με την ίδρυση του Μετοχικού Ταμείου Στρατού και Ναυτικού, καθώς και του Μετοχικού Ταμείου Πολιτικών Υπαλλήλων.
Στη συνέχεια ακολούθησαν τα Ειδικά Ταμεία των Τραπεζικών, των Σιδηροδρομικών κ.λπ. Από το 1925, δε, οργανώνονται και τα Ταμεία των αυτοαπασχολουμένων που αφορούν στους δικηγόρους, στους ιατρούς, στους μηχανικούς κ.λπ. Ακολούθησαν το ΙΚΑ (1932), ο διανεμητικός λογαριασμός οικογενειακών επιδομάτων μισθωτών (1958) που κατέληξε στη δημιουργία του ΟΑΕΔ, ο ΟΓΑ και τη μεταπολιτευτική περίοδο το TEAM (1979), το οποίο επέκτεινε την ασφαλιστική κάλυψη με επικουρικές παροχές των εργαζομένων στον ιδιωτικό τομέα, οι οποίοι μέχρι τότε δεν είχαν επικουρική ασφάλιση. Υπ' όψιν δε ότι η επικουρική ασφάλιση επεκτάθηκε σε αρκετούς κλάδους εργαζομένων, όπως στην Κλωστοϋφαντουργία με το (τότε) ΤΕΑΜΚ.
Από τα προαναφερόμενα προκύπτει πόσο βαθιά είναι ριζωμένη στη συνείδηση του Έλληνα πολίτη και εργαζόμενου (στον δημόσιο και ιδιωτικό τομέα αλλά και στον ελεύθερο οικονομικό βίο) η κοινωνική του ασφάλιση, η ασφάλεια ζωής και υγείας αλλά και η συνταξιοδοτική του αποκατάσταση, για μια αξιοπρεπή διαβίωση όταν τερματίσει τον εργασιακό του βίο και αποχωρήσει από την παραγωγική διαδικασία.
Έτσι, η κοινωνική ασφάλιση έχει αναγορευθεί στην εσωτερική έννομη τάξη ως υπέρτατο έννομο αγαθό και, μάλιστα, συνταγματικά κατοχυρωμένο. Ως εκ τούτου, όταν η Ελληνική Δημοκρατία προσχώρησε στην (τότε) Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα (ήδη Ευρωπαϊκή Ένωση), ενσωμάτωσε στις ήδη υπάρχουσες πρόνοιες της ευρωπαϊκής έννομης τάξης, με κανόνα άμεσης ισχύος, μέγα μέρος των διατάξεων του κοινοτικού κεκτημένου (acquis communautaire) που αφορούσε και αφορά στην ασφαλιστική προστασία. Αναφέρομαι στο άρθρο 45 της Πράξης Προσχώρησης, το οποίο κύρωνε τις διατάξεις του Κανονισμού 1612/1968 που αφορούσαν στην ισότητα μεταχείρισης των αποδοχών των εργαζομένων, στα συνδικαλιστικά δικαιώματα και στις συνολικές παροχές. Έτσι, η κοινωνική ασφάλιση στην Ελλάδα ανάγεται με αυξημένης τυπικής ισχύος κανόνες δικαίου σε πρώτιστο έννομο αγαθό και ατομικό και κοινωνικό δικαίωμα.
Άξιο όμως ενταύθα είναι να επισημειωθεί ότι η πολιτική των δανειστών παραβιάζει και την παράδοση της ηπειρωτικής Ευρώπης ως προς το έννομο αγαθό της κοινωνικής ασφάλισης. Και τούτο γιατί η κοινωνική ασφάλιση στον ευρωπαϊκό χώρο έχει μακρά παράδοση, εφόσον από τα τέλη του 19ου αιώνα, κυρίως όμως κατά τη διάρκεια του 20ού, ο θεσμός της κοινωνικής ασφάλισης διαμορφώθηκε σταδιακώς στη σημερινή του μορφή. Το πρώτο ολοκληρωμένο σύστημα κοινωνικής ασφάλισης εμφανίσθηκε στη Γερμανία από το 1883. Με το σύστημα αυτό καθιερώθηκε η υποχρεωτική ασφάλιση των μισθωτών κατά της ασθένειας και του ατυχήματος. Μετέπειτα, το 1889, η ασφάλιση επεκτάθηκε και κάλυψε το γήρας και την αναπηρία. Το παράδειγμα της Γερμανίας και άλλων χωρών που ακολούθησαν αφορά στο γνωστό, κλασικού τύπου σύστημα κοινωνικής ασφάλισης (social insurance).
Ενωσιακή έννομη τάξη
Αναφορικώς με τα δεδομένα της ενωσιακής έννομης τάξης (της οποίας οι πρόνοιες και αξιώσεις έχουν φαλκιδευτεί με βάση το PSI επί της κοινωνικής ασφάλισης) ισχύουν, αντί πολλών, τα εξής:
Σύμφωνα με τις διατάξεις των πρωτογενών Συνθηκών που αφορούν α) στο άρθρο 2 ΣΕΕ1, με βάση το οποίο η Ένωση βασίζεται στις αξίες του σεβασμού της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, της ισότητας, του κράτους δικαίου, καθώς και του σεβασμού των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, β) στις παρ. 1 και 3 του άρθρου 3 ΣΕΕ, που θεσμοθετούν την αξία της ευημερίας των λαών της Ένωσης, γ) στο άρθρο 6 ΣΕΕ που αφορά στην αναγνώριση των δικαιωμάτων του Χάρτη των Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της (Ευρωπαϊκής) Ένωσης, σε συνάρτηση και τα άρθρα 151-161 ΣΛΕΕ2 που αφορούν στην κοινωνική πρόοδο, ιδρύονται αυστηρά κεκτημένα, των οποίων οι παραβιάσεις συνεπάγονται ακυρωτικές συνέπειες.
Επίσης, άξιο αναφοράς είναι ότι ο Κοινοτικός Χάρτης των θεμελιωδών δικαιωμάτων των εργαζομένων του 1989 επικαλύπτεται πλέον από τον Χάρτη Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της (Ευρωπαϊκής) Ένωσης, τον οποίο διακήρυξαν πανηγυρικά στη Νίκαια, στις 7 Δεκεμβρίου 2000, το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο και η Ευρωπαϊκή Επιτροπή. Ο Χάρτης δε του 2000 πλεονεκτεί έναντι του Χάρτη του 1989 αφενός γιατί κατοχυρώνει τα κοινωνικά δικαιώματα και όλες τις ατομικές ελευθερίες των πολιτών της Ένωσης και αφετέρου γιατί είναι επισήμως γενικώς αποδεκτός απ' όλα τα κράτη-μέλη.
Τούτα όλα (σύμφωνα και με τα παρακάτω) αποδεικνύουν ότι το PSI σε βάρος των Οργανισμών Κοινωνικής Ασφάλισης οφείλεται όχι απλώς σε εσφαλμένη, αλλά και σε παράνομη προϋπόθεση. Οι κανόνες δε που προαναφέρονται θεμελιώνουν το άκυρο και παράνομο της όλης διαδικασίας.
Ο πυρήνας της υπόθεσης: Αντί για PSI έλαβε χώρα 0SI
Οι δημοσιονομικοί θεσμοί στην Ελλάδα που αφορούν στην κοινωνική ασφάλιση3 ήταν τα κυρίως θύματα του περίφημου PSI. Οι διατάξεις που αφορούν α) στον Ν. 4050/2012, που θεσπίζει τους «Κανόνες τροποποιήσεως τίτλων, εκδόσεως ή εγγυήσεως του Ελληνικού Δημοσίου με συμφωνία των Ομολογιούχων», β) στην Πράξη 5 της 24/2/2012, που θεσπίζει την «Έναρξη διαδικασίας τροποποίησης επιλέξιμων τίτλων και καθορισμό όρων ανταλλαγής τους», γ) στην Πράξη 10 της 9/3/2012, που ρυθμίζει την «Έγκριση της απόφασης των Ομολογιούχων για την τροποποίηση των επιλέξιμων τίτλων, όπως βεβαιώθηκε από την Τράπεζα της Ελλάδος ως Διαχειριστή της Διαδικασίας» και δ) στην υπ' αριθμ. 2/20964/0023Α Πράξη, που αφορά στην «υλοποίηση της τροποποίησης των επιλέξιμων τίτλων ομολόγων κ.λπ.», υπήρξαν απολύτως καταστροφικές (ως αναγκαστικές διατάξεις), καθόσον στην κοινωνική ασφάλιση με τα CoCos4, που αφορούν σε ενεργοποίηση των ρητρών συλλογικής δράσης5 επιβλήθηκε αναγκαστικώς η λεγόμενη αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους με Private Sector Involvement (PSI), που αφορά αυστηρώς σε «ιδιωτικό τομέα» (private sector).
Στην πραγματικότητα όμως για τα ασφαλιστικά ταμεία αφορούσαν κατά την ουσία και κατά τον τύπο (σύμφωνα με το οργανωτικό και λειτουργικό κριτήριο) σε Νομικά Πρόσωπα Δημοσίου Δικαίου και κυρίως (όπως υποστήριζε ο ίδιος ο κεντρικός τραπεζίτης Γεώργιος ΑΘ. Προβόπουλος) σε δημοσιονομικούς θεσμούς και έπρεπε ρητώς να εξαιρεθούν του PSI6.
Το PSI που έλαβε χώρα7 σε βάρος των ασφαλιστικών ταμείων αφορούσε σε διαδικασία Official Sector Involvement (OSI) και όχι Private Sector Involvement (PSI). Αφορούσε, δηλαδή, σε διαδικασία εντελώς παράνομη ως προς την κοινωνική ασφάλιση.
Όπως όμως, ως δημόσιος τομέας, η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα εξαιρέθηκε από το PSI, έτσι έπρεπε να εξαιρεθεί και η συγκεκριμένη περίπτωση των ασφαλιστικών οργανισμών από το PSI. Τυχόν «επιχείρημα» ότι η αγορά ομολόγων από τα ασφαλιστικά ταμεία αφορά σε πράξη ιδιωτικού δικαίου είναι προδήλως εξωνομικό. Και τούτο γιατί αφορά αυτοδικαίως και στην ΕΚΤ.
Ασφαλώς, η υπόθεση αυτή μπορεί να έχει συνέχειες ακόμη και σε επίπεδο πρωτοβουλίας πολιτών, καθόσον ο πολίτης της Ένωσης μπορεί να επικαλεσθεί τόσο ενώπιον των εθνικών Αρχών και δικαιοδοτικών Οργάνων όσο και ενώπιον των ενωσιακών Αρχών και του δικαιοδοτικού Οργάνου της Ευρωπαϊκής Ένωσης τους κανόνες ακυρότητας.
Ο πολίτης της Ένωσης μπορεί να επικαλείται τους κανόνες της ενωσιακής έννομης τάξης8. Ένα τέτοιο δικαίωμα επίκλησης συνεπάγεται αυτομάτως και την υποχρέωση εφαρμογής του κανόνα που επικαλείται ο ιδιώτης-πολίτης της Ένωσης. Και οι κανόνες αυτοί προαναφέρονται ενταύθα. Στην περίπτωση του PSI ισχύει για τα ασφαλιστικά ταμεία ό,τι ισχύει και για την ΕΚΤ. Σε κάθε περίπτωση, αρμοδιότητα ακυρωτικής διαδικασίας υφίσταται πάντοτε. Υπάρχουν δικαστές στο Λουξεμβούργο!
1. ΣΕΕ: Συνθήκη Ευρωπαϊκής Ένωσης.
2. ΣΛΕΕ: Συνθήκη για τη Λειτουργία της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
3. Βλ. Γεώργιος ΑΘ. Προβόπουλος, Ελληνικοί Δημοσιονομικοί Θεσμοί, Εκδόσεις Αντ. Ν. Σάκκουλας, 1983, σελ. 227 και επ. και ιδίως 229 και 230.
4. Τα CoCos είναι μετατρέψιμες ομολογίες υπό αίρεση (Contingent Convertible Bonds).
5. Βλ. ΠΥΣ 10 ΦΕΚ 50/9.3.2012.
6. Στην απαγόρευση αυτή υπάγεται όλος ο δημόσιος τομέας, όπως, π.χ., τα πανεπιστήμια ή τα νοσοκομεία.
7. Βλ. Υ.Α. με αριθμό 2/20964/0023Α ΦΕΚ 682/9.3.2012.
8. Βλ. ΔΕΚ [ήδη ΔΕΕ] Van Gend and Loos, 1963,26/62.
(ΕΠΙΚΑΙΡΑ-24/03-31/03/16)
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Τα σχόλια δημοσιεύονται με μια καθυστέρηση και αφού τα δει κάποιος από τη διαχείριση και όχι για λογοκρισία αλλά έλεγχο για: μη αναφορά σε προσωπικά δεδομένα, τηλέφωνα, διευθύνσεις ή υβριστικά μηνύματα ή δεσμούς (Link) με σεξουαλικό περιεχόμενο.
Τα σχόλια, οι απόψεις των σχολιαστών δεν απηχούν κατ' ανάγκη τις απόψεις του ιστολογίου μας και δεν φέρουμε καμία ευθύνη γι’ αυτά.