✓ Ο ναός τον Απόλλωνα στους Δελφούς.
✓ Αν δεν ζήσουμε κατά τις σκέψεις μας και σύμφωνα με τις αξίες μας, δεν πρόκειται να υπάρξει καμία δικαίωση για κανέναν.
ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ Λιάκος
Για να αποχτήσει κανείς πολιτική συνείδηση, βασιλικός παιδαγωγός, Αριστοτέλης δάσκαλος Αλεξάνδρου δηλαδή, θα του σταθεί το προσωπικό του αντι-μέτρημα με τα πολιτικά και τα ηθικά προβλήματα. Κερδίζεις με τον τίμιο ιδρώτα σου το ψωμί σου; Μήπως εκεί που πρέπει, αντί να σέβεσαι, προσκυνάς; Μήπως εκεί που δικαιούσαι, αντί να ζητάς, ζητιανεύεις; Μήπως εκεί που οφείλεις, αντί να δίνεις, σφετερίζεσαι; Και ακόμη, κρίνεις όταν κρίνεις; Ή εγκρίνεις τα κατακριτά και κατακρίνεις τα έγκριτα; Εάν είσαι κάτοχος ενός αξιώματος, μήπως ανταλλάζεις την ωραία ευθύνη με τον γελοίο τύφο σου; Ούτε να βλέπεις τον παπά από τα ράσα του. Γιατί υπάρχουν βασιλιάδες από κουρέλια, και ιδιοχτήτες κοπριάς, λέει ο Σαίξπηρ».
Δημήτρης Λιαντίνης, «Τα Ελληνικά»,
εκδόσεις Βιβλιογονία, σελ.55
Κουρέλια, ζητιάνοι, επαίτες, βασιλείς, τύφος, ανάγκη, αξία, ταπείνωση, μεγαλείο, ψέμα και αλήθεια. Όλα... ένα στην αφήγηση του δασκάλου Λιαντίνη για την απόκτηση πολιτικής συνείδησης. Όλα στη θέση τους εντός του κειμένου και όλα αντίστροφα στην αληθινή ζωή, στην κοινωνία, στις σχέσεις. Το απόσπασμα από το έργο του δημιουργού, που «αφανίστηκε αυτοθέλητα» από την εποχή μας (διότι ούτε την άντεχε ούτε τον άντεχε κι αυτή), είναι τόσο σημαντικό, που ποτέ δεν ακούσαμε μια αράδα απ' αυτό στα δημόσια fora. Άλλωστε τι είναι ο Λιαντίνης για τους μηχανισμούς που τόσο παραδίδουν το έθνος σιδηροδέσμιο σε όποιον ξένο περαστικό πλειοδοτήσει σε αργύρια; Μια ενόχληση είναι, μια σωκρατική «αλογόμυγα» που προκαλεί πόνο με τα κεντρίσματά της στα πρησμένα πλευρά μιας υπαρκτής «ελίτ» του ανύπαρκτου λόγου.
Μέτρον άριστον
Το ζήτημα της πολιτικής συνείδησης, η καλλιέργεια και η αρμονική ανάπτυξή του είναι τα βασικά αιτούμενα των ευνομουμένων κοινωνιών και κάθε έθνους που δεν θέλει να ξεμείνει στον κόσμο μας ως απλή ανάμνηση ή καταχώριση σε ξεθωριασμένη σελίδα παλιάς εγκυκλοπαίδειας. Όπως ορθά σημειώνει ο Λιαντίνης, η πολιτική συνείδηση ξεκινά από την ειλικρινή εσωτερική ενατένιση. Από την αίσθηση της ισορροπίας ανάμεσα στο δικαίωμα και στην υποχρέωση, στον εξαναγκασμό και στην προαίρεση, στην ταπεινότητα και τη δουλικότητα, στην αξιοπρέπεια και την αλαζονεία. Το δελφικό παράγγελμα «μέτρον άριστον», μία από τις απολλώνιες προτροπές, κάνει και εδώ -με έμμεσο τρόπο- την εμφάνιση του. Δεν είναι λίγες οι φορές που η ψυχολογική κίνηση των ανθρώπων, αντί να εξασφαλίσει την κατεύθυνση του βιοτικού εκκρεμούς προς το δέον, το στρέφει προς την αντίθετη πλευρά. Ικετεύουμε αντί να αξιώνουμε. Σφετεριζόμαστε αντί να προσφέρουμε. Προσκυνούμε αντί να σεβόμαστε. Επίσης, στο σύντομο τεστ πολιτικής αυτογνωσίας που παραθέτει ο Λιαντίνης, υπάρχει και το κεφάλαιο του προσωπικού παραδείγματος. Ένα μάθημα του δημοσίου βίου όπου έχουν μείνει μετεξεταστέοι πάμπολλοι «εκλεκτοί».
Αστράτευτοι υπουργοί Άμυνας. Υπερασπιστές των θεσμών με παραβατική συμπεριφορά. Ανελλήνιστοι ελληνόφωνοι με αξιώματα. Δημοκράτες με νοοτροπίες και συμπεριφορές σατραπών. Ανοικονόμητοι διαχειριστές των δημόσιων ταμείων. Συνωμότες της μυστικο-διπλωματίας που παρλάρουν για τη «διαφάνεια».
Η αντίφαση ανάμεσα στο φαίνεσθαι και το είναι γεννά τριβή και ενέργεια σε ικανές ποσότητες για να αποδομηθεί και να διαλυθεί η εικονική πραγματικότητα που συντηρεί όσους αντιβαίνουν τους πανανθρώπινους νόμους της αρμονίας. Τούτη η κεντρική αντινομία, η μητέρα όλων των αντιφάσεων, δημιουργεί και τις μικρότερες -όπως είναι μια πλούσια χώρα, με κολοσσιαία υλική και άυλη κληρονομιά, να χρεοκοπεί και να μη δύναται να θρέψει τα παιδιά της, που ζητούν τα στοιχειώδη.
Όπως αποδεικνύει σε κάθε ευκαιρία η φρενήρης επικαιρότητα, τα δυσώδη ψέματα, τα οποία εκτοξεύονται κατά ριπάς από τους βιρτουόζους της προπαγάνδας, νικούν αλλά θριαμβεύουν ηττώμενα! Η αποφορά της σαπίλας τους σπάει το φράγμα των βαριών αρωμάτων της διαπλοκής και της χειραγώγησης των συνειδήσεων. Η αποσύνθεση αποδρά από τις ρωγμές της τηλεόρασης, του ραδιοφώνου, του διαδικτύου, των τυπωμένων σελίδων και μιλά στους ανίδεους για όλα όσα θα έπρεπε να έχουν ήδη αντιληφθεί.
Ωστόσο, η αποκάλυψη πάντα φαίνεται ότι αργεί επειδή πάντοτε βιαζόμαστε. Η βιάση μας στηρίζεται σε δύο πυλώνες: πρώτος πυλώνας η επίγνωση ότι είμαστε θνητοί και θέλουμε να προλάβουμε να δούμε τη «δικαίωση» μας. Δεύτερος και μακράν σημαντικότερος: Ξεχνάμε ότι η «δικαίωσή» μας είναι το προσωπικό παράδειγμα μας. Αν δεν ζήσουμε κατά τις σκέψεις μας και συμφωνά με τις αξίες μας, δεν πρόκειται να υπάρξει καμία δικαίωση για κανέναν. Ως πολλαπλασιαστές του άδικου θα λειτουργήσουμε. Όπως οι ισχυροί εφήμεροι...
(ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ-06/04/2014)
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Τα σχόλια δημοσιεύονται με μια καθυστέρηση και αφού τα δει κάποιος από τη διαχείριση και όχι για λογοκρισία αλλά έλεγχο για: μη αναφορά σε προσωπικά δεδομένα, τηλέφωνα, διευθύνσεις ή υβριστικά μηνύματα ή δεσμούς (Link) με σεξουαλικό περιεχόμενο.
Τα σχόλια, οι απόψεις των σχολιαστών δεν απηχούν κατ' ανάγκη τις απόψεις του ιστολογίου μας και δεν φέρουμε καμία ευθύνη γι’ αυτά.