Στις σοβαρές χώρες την ευθύνη έχουν οι πρόεδροι και οι πρωθυπουργοί

του Μιχάλη Ιγνατίου

Ουάσιγκτον

Κάθε φορά που ο πρώην πρωθυ­πουργός Κώστας Σημίτης τοποθετείται για θέματα που αφορούν στην Ελλάδα και επηρεάζουν δραματικά τον ελληνικό λαό, αυθόρ­μητα τίθενται διαφό­ρων ειδών ερωτήματα, όπως, π.χ., «Πού ζει;», «Πού ήταν;» ή «Γιατί δεν μιλά;» (για την εποχή της διακυβέρνη­σης της Χώρας από τον ίδιο, όταν το μαύρο χρήμα κυκλοφορούσε στα ψηλά δώματα).

Ο τρόπος με τον οποίο γράφει είναι ως να μιλά για μια άλλη χώρα ή ως να νιώθει, ας πούμε, ένας Ελβετός για...

να μην γράψω Γερμανός και παρεξηγηθώ που απευθύ­νεται σε ξένους υπηκόους. Τα κείμενά του βρίθουν σχολίων και παρατηρήσεων, αλλά από αυτά απουσιάζουν αναφορές για το τι πρέπει να γίνει. Δεν καταθέτει καμία πρόταση για την επίλυση της κρίσης και πα­ρουσιάζεται αμέτοχος για όλα αυτά που συμβαίνουν στους πολίτες. Ένα άλλο στοι­χείο που πηγάζει από τα άρθρα του είναι η κινδυνολογία. Και, βεβαίως, απουσιάζει εντελώς η ευαισθησία και η συμπόνια για τους πολίτες της χώρας.

Γράφοντας στο Βήμα της Κυριακής, ο πρώην πρωθυπουργός υπέπεσε σε ένα ακόμα ατόπημα. Παρουσιάζεται ως «λαγός» αυτών που στοχεύουν να εκδιώξουν την Ελλάδα από τη Ζώνη του Ευρώ, γράφοντας ότι «το σενάριο της Ιφιγένειας, η Ελλάδα να θυσιασθεί για να επανέλθει "ούριος άνεμος" στην Ευρωζώνη, παραμέ­νει πιθανό». Εάν μετά την άνευ προηγουμέ­νου κρίση που δημιούργησαν οι πολιτικοί, προεξάρχοντος και του κ. Σημίτη, θα μας επιβάλουν τη δραχμή, τότε χρειάζονται όλοι ένα γερό ξύλο. Και το εννοώ.

Ο κ. Σημίτης δικαιολογεί τον παραπάνω ισχυρισμό του με το γεγονός ότι το χρέος δεν είναι βιώσιμο, αν και όταν ο διάδοχος του στο ΠΑΣΟΚ έσερνε τη χώρα στο σκλη­ρό μηχανισμό του ΔΝΤ και της ΕΕ προτί­μησε να κρυφτεί και να μην τοποθετηθεί. Ίσως κατά βάθος και να χαιρόταν που ο κ. Γιώργος Παπανδρέου, ο οποίος τον είχε διώξει από το ΠΑΣΟΚ, οδηγούσε την Ελλάδα στα βράχια λόγω της ανικανότητας του να αντιληφθεί νωρίς ότι η χώρα κινδύνευε. Διότι αν το είχε αντιληφθεί, πιστεύω ότι δεν θα χάριζε αυξήσεις μέχρι τον Ιανουά­ριο του 2010.

Βεβαίως, υπάρχει και η άλλη άποψη, ότι το είχε καταλάβει και έσπρωχνε τη χώρα και το λαό μια ώρα αρχύτερα στην καταστροφή. Αλλά αυτό είναι θέμα βιβλίου, όχι άρθρου.

Ο κ. Σημίτης δεν είναι άμοιρος ευθυνών ούτε για την καταστροφή της οικονομίας ούτε για την άνθηση της διαφθοράς. Απο­δεικνύεται από τις αποκαλύψεις για τις μίζες του υπουργείου Άμυνας ότι οι πολιτικοί που ο ίδιος διόρισε και τους είχε στον κύκλο των φίλων και συνεργατών του ήταν αυτοί που απαιτούσαν και λάμβαναν τις μίζες. Εκατομμύρια ευρώ δόθηκαν σε υπουργούς και στελέχη του κυβερνώντος κόμματος και, όπως αποδεικνύεται, οι περισσότερες μίζες δόθηκαν επί πρωθυπουργίας του κ. Σημίτη.

Οι υποστηρικτές του πρώην πρωθυπουργού προβάλλουν την αθωότητά του με την έωλη δικαιολογία ότι «δεν ήξερε». Συζητώντας το θέμα με φανατικό οπαδό του στο χώρο των τραπεζών, αντέτεινε ότι ο ίδιος δεν πήρε ούτε ένα ευρώ και ότι δεν είχε τρόπο να τους αποτρέψει απλώς επειδή δεν είχε ιδέα ότι πίσω από την πλάτη του γινόταν πάρτι με τις μίζες. 

Στις σοβαρές χώρες, έτσι κι αλλιώς, την ευθύνη έχουν οι πρόεδροι και οι πρωθυπουργοί. Μόνο στην Ελλάδα οι πρωθυπουργοί δακτυλοδείχνουν τους υπουρ­γούς τους και τους συνερ­γάτες τους.

Εάν ένας ηγέτης δεν αναλαμβάνει τις ευ­θύνες του, είναι οτιδήποτε άλλο εκτός από ηγέτης. Και ο κ. Κώστας Σημίτης, ο οποίος προσπα­θεί απεγνωσμένα να αποσείσει τις πολλές που έχει, δυστυχώς δεν αντιλαμβάνεται ότι με τον τρόπο αυτό μηδενίζει την οκταετία διακυ­βέρνησης της χώρας από τον ίδιο.

ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Έχοντας γνώση του περιεχο­μένου των εγγράφων γιο τη Συμφωνία της Μαδρίτης μεταξύ του κ. Σημίτη και του τότε Προέδρου της Τουρκίας, Σουλεϊμάν Ντεμιρέλ, αλλά και των ντοκουμέντων για την υπόθεση Οτσαλάν, πιστεύω ότι ο πρώην πρωθυπουργός πρέπει να αρχίσει να ετοιμάζει την απολογία του…