■ «Δεν μπορεί να είναι εθνικό ό,τι δεν είναι παλλαϊκό».
■ Σήμερα κιόλας όλες οι γνήσιες αντιμνημονιακές δυνάμεις της χώρας πρέπει να ξεκινήσουν παλλαϊκό - πανεθνικό αγώνα για την απαλλαγή της Ελλάδας από το κατοχικό καθεστώς που επιβλήθηκε μέσω των Δανειακών και των Μνημονίων.
Η Ελλάδα λεηλατείται, καταστρέφεται, προδίδεται καθ' έξιν από την τρίτη κυβέρνηση της τρόικας. Μας παίρνουν πετρέλαια, αγωγούς, ακόμα και το νερό που πίνουμε. Μας καταδικάζουνε στην πείνα, την αρρώστια, το θάνατο. Μας πήρανε, καιρό τώρα, την αξιοπρέπεια...
Προσπεράσαμε συλλογικά, ως ενοχλητική λεπτομέρεια το θάνατο των παλικαριών στη Λάρισα, αντί να κατέβουμε στους δρόμους και στις πλατείες της Ελλάδας και να μην φύγουμε προτού παραιτηθούν ο Στουρνάρας και όλη η κυβέρνηση των Πιστωτών, συλλογικά υπεύθυνη για τη δολοφονία, και προτού σχηματιστεί κυβέρνηση λαϊκής και εθνικής σωτηρίας. Δεν έχει σημασία αν μια κυβέρνηση σκοτώνει με τα κοινωνικά μέτρα που παίρνει ή με τα πολυβόλα. Και στη μια και στην άλλη περίπτωση ματοβαμμένη είναι.
Ανεχόμαστε τώρα διάφορους κλόουν να προσβάλλουν τους νεκρούς, λέγοντας ότι δεν ήξεραν τις ιδιότητες του μονοξειδίου του άνθρακα. Πέντε φορές πάνω από τα επιτρεπτά όρια ανέβηκαν οι ρυπαντές στον αέρα. Αυτό σημαίνει ανθρώπους που αρρωσταίνουν και πεθαίνουν. Τόση βρωμιά κυκλοφορεί ανάμεσα μας, που άπειρες φορές στήσανε το πρόχειρο μνημείο για τον Χριστούλα στο Σύνταγμα και άλλες τόσες το κατέστρεψαν – συνέβη και κατά την προεκλογική συγκέντρωση της Ν.Δ. Όταν κατέλαβαν οι υπάλληλοι του μετρό το αμαξοστάσιο, δεν πήγαμε να τους συμπαρασταθούμε, αλλά παραπονιόμαστε για την αναστάτωση. Θλιβεροί μικροαστοί, θέλουμε να γίνει «επανάσταση» στη χώρα, να μην θιγεί όμως καθόλου το -κατακρημνιζόμενο!- βιοτικό μας επίπεδο ούτε να ενοχληθούμε κατ' ελάχιστο στις… μετακινήσεις μας! Εν πρωτοφανεί παρακρούσει τελούντες, οι σύνεδροι του ΠΑΣΟΚ καταχειροκρότησαν τον… Γιώργο Παπανδρέου!
Ηγεσία και Λαός
Υπάρχει, βέβαια, πάντα σπουδαία αλληλεπίδραση ανάμεσα στο λαό και στην ηγεσία του. Το 1944, μέσα στο σκοτάδι της ναζιστικής κατοχής και των δωσίλογων που έκτοτε μας κυβερνάνε αλλά και στο αποκορύφωμα της εαμικής επανάστασης, που υπήρξε το μεγαλύτερο κίνημα αντίστασης στο Γ΄Ράιχ συγκριτικά με το μέγεθος της χώρας, ο Δημήτριος Γληνός έγραφε στο Τι είναι και τι Θέλει το ΕΑΜ; «Όταν αφήνεις το λαό να πεθαίνει στους δρόμους, να κουρελιαστεί ψυχικά και σωματικά, και λες έπειτα πως θα κάνεις στον κατάλληλο καιρό εθνικο-απελευθερωτικό αγώνα, είσαι ένας συνειδητός απατεώνας και συνεργάτης του εχθρού. Γιατί είναι σα να λες ότι θα βάλεις ένα κουφάρι να πολεμήσει».
Σήμερα κιόλας όλες οι γνήσια αντιμνημονιακές δυνάμεις της χώρας πρέπει να ξεκινήσουν παλλαϊκό - πανεθνικό αγώνα για την απαλλαγή της Ελλάδας από το -τυπικά όχι, αλλά ουσιαστικά πλήρως- κατοχικό καθεστώς που επιβλήθηκε μέσω των Δανειακών και των Μνημονίων, μέσω του διεθνούς εκφοβισμού και της τρομοκρατίας μιας μικρής χώρας, λίκνου του ανθρωπισμού και της Δημοκρατίας. Δεν υπάρχει πια ούτε δευτερόλεπτο να χαθεί. Τα στελέχη της αντιπολίτευσης πρέπει να τεθούν επικεφαλής του αγώνα για να σταματήσουν τις ιδιωτικοποιήσεις-λεηλασίες της περιουσίας των Ελλήνων. Οι βουλευτές της να πάνε αύριο έξω από το Ευρωκοινοβούλιο και την Κομισιόν, έξω από το ΔΝΤ και να διαδηλώσουν λέγοντας ότι δεν φεύγουν αν δεν σταματήσει το πρόγραμμα καταστροφής της Ελλάδας, η γενοκτονία του ελληνικού λαού προς όφελος των τραπεζών, του χρηματιστικού κεφαλαίου και του τοκογλυφικού κεφαλαίου.
Καλές είναι οι επικλήσεις του Κέυνς, αλλά η επιτυχία των ιδεών του δεν οφείλεται κυρίως στη δύναμη των επιχειρημάτων του. Έγινε δυνατή χάρη στο φόβο μιας εργατικής - κομουνιστικής επανάστασης πριν από τον πόλεμο, στο σοβιετικό θρίαμβο επί του Χίτλερ μετά. Και ο Άγιος φοβέρα θέλει. Πολύ περισσότερο που δεν υπάρχει κανένας Άγιος εδώ. Η Ελλάδα δεν έχει κανένα λόγο να αφήνει την Ε.Ε να λειτουργεί απρόσκοπτα, όταν οι μισοί Έλληνες είναι άνεργοι, όταν έχασε ήδη το ένα τέταρτο της οικονομίας της, χρεοκοπώντας μεν, χωρίς όμως κανένα πλεονέκτημα όσων κηρύσσουν πτώχευση και επιτρέποντας στο χρηματιστικό κεφάλαιο να συνεχίζει να μετακυλεί στους λαούς τις αξιώσεις του, ισχυριζόμενο, μάλιστα, ότι τους σώζει. Οφείλει να ζητήσει άμεσα διακοπή του προγράμματος, καθιστώντας σαφές ότι, σε αντίθετη περίπτωση, θα υποχρεωθεί να διακόψει την εξυπηρέτηση των δανείων, επικαλούμενη ανάγκη επιβίωσης του λαού και ασφάλειας του κράτους.
Αν είναι να μπούμε στο τρελοκομείο, θα μπούμε όλοι μαζί.
Αύριο κιόλας πρέπει να συμπτυχθεί ένα μέτωπο του ευρωπαϊκού Νότου, αλλά ακόμα και στο Βορρά να αναζητηθούν σύμμαχοι μεταξύ όσων δεν θέλουν την καταστροφή της Ευρώπης από το Χρήμα. Ο Χέλμουτ Σμίτ και ο Γκίντερ Γκράς έχουν μιλήσει για την Ελλάδα με λόγια τόσο θερμά που δεν βρήκαν Έλληνες πολιτικοί να υπερασπιστούν τη χώρα τους.
Πρέπει να αναληφθεί άμεσα νομοθετική πρωτοβουλία για να μην μείνει ούτε ένας Έλληνας χωρίς ένα πιάτο φαί και ένα κατάλυμα, να ικανοποιηθούν κατ' απόλυτη προτεραιότητα οι ανάγκες των νοσοκομείων, των σχολείων, της άμυνας πριν και ανεξάρτητα από τους πιστωτές.
Η στρατηγική της αντιπολίτευσης
Θα αποτελούσε μοιραίο λάθος για την αντιπολίτευση -και φανταζόμαστε ασφαλώς ότι δεν θα το κάνει-, αν εκτιμήσει ότι θα έρθει «κανονικά» στην εξουσία μετά από έξι μήνες ένα ή τρία χρόνια. Πρώτον, γιατί δεν πρέπει να είναι καθόλου σίγουρη για τέτοια πρόβλεψη. Δεύτερον, γιατί κινδυνεύει να μην παραλάβει παρά ένα «κουφάρι» διαπιστώνοντας όταν θα είναι πολύ αργά, ότι δεν την προόριζαν παρά για να βάλει ταφόπλακα στο νεώτερο Ελληνισμό και το κράτος του, να φορτωθεί αυτή την ευθύνη μιας εθνικής τραγωδίας χωρίς προηγούμενο.
(Στο θέμα αυτό είναι εξόχως διδακτική η τύχη του ΠΑΣΟΚ και του ΑΚΕΛ. Τα δύο κόμματα χρησιμοποιήθηκαν, το πρώτο από Χρήμα και Αμερικανούς, το δεύτερο από Αγγλοαμερικανούς, ως «χρήσιμοι ηλίθιοι», για να βρεθούν τελικά εκεί που βρεθήκανε. Στην Κύπρο, φόρτωσαν στο ΑΚΕΛ όλες τις αμαρτίες του νησιού, το εξουδετέρωσαν ως κεντροαριστερό-αριστερό κόμμα και τώρα προχωρούν ακάθεκτοι τα σχέδια τους. Στην Ελλάδα θα ήθελαν πάρα πολύ να φορτώσουν στην Αριστερά την ευθύνη είτε εθνικής τραγωδίας είτε «προδοσίας», με τη μια ή την άλλη μορφή.)
Κοινωνία και Έθνος
Σε κατάσταση όπως η σημερινή, το εθνικό συμπίπτει με το λαϊκό, το λαϊκό με το εθνικό. Ή, με τα λογία πάλι του Γληνού: «Μόνο ένας λαός που αγωνίζεται για να βγάλει από πάνω του τον ξένο καταχτητή μπορεί να καταχτήσει και την εσωτερική λευτεριά… Έθνος και λαός τείνει και πρέπει να συμπέσουν… Δεν μπορεί να είναι εθνικό ό,τι δεν είναι παλλαϊκό».
Δεν είναι εύκολος ανώδυνος, ακίνδυνος δρόμος. Είναι ο μόνος δυνατός, αν θέλουμε να σώσουμε τη χώρα. Ηγεσία που μπαίνει ψυχωμένα σε αυτό το δρόμο, αποφασισμένη να συγκρουστεί για να σώσει την Ελλάδα, όχι αναζητώντας τρόπους να συμβιβαστεί πριν την ώρα της, έχει δικαίωμα να ζητήσει και θυσίες από τους πολίτες της και να τους ρωτάει, ενδεχομένως με δημοψήφισμα, πριν από κάθε απόφαση στρατηγικής σημασίας. Πρέπει, βέβαια, τα στελέχη της, οι ηγέτες της, οι βουλευτές της, να δώσουν πρώτοι παράδειγμα της αλληλεγγύης, υποταγής φιλοδοξιών στον αγώνα, παραίτησης από αδικαιολόγητα προνόμια, σοβαρότητας, αυταπάρνησης που χρειάζεται να εμπνεύσουν στην κοινωνία. Χρειάζεται και συγκροτημένο σχέδιο εθνικής αναγέννησης και παραγωγικής ανασυγκρότησης. Δυστυχώς, κριτική σκέψη και τοποθέτηση, η προϋπόθεση δημιουργίας, ατρόφησε πολλά χρόνια και τώρα δεν ξέρουμε πού να τη βρούμε.
Κανένα κόμμα δεν μπορεί να φέρει σε πέρας μόνο του τέτοια προσπάθεια. Χρειάζεται κινητοποίηση όλων των ζωντανών δυνάμεων του έθνους. Δεν χρειάζεται ανακύκλωση απομειναριών προηγουμένων πολιτικών κύκλων. Χρειάζονται διεθνείς σύμμαχοι, πολύ πιο επεξεργασμένα πολιτικά, οικονομικά, νομικά επιχειρήματα, ικανά να κινητοποιήσουν ευρύτατες δυνάμεις στην Ευρώπη αλλά και εκτός. Ώστε να πάμε στην Ευρώπη ζητώντας διακοπή Μνημονίων, επαναδιαπραγμάτευση Δανειακών, έκτακτη ανθρωπιστική βοήθεια, με πιθανότητες επιτυχίας. Πρέπει η ηγεσία του να εξηγεί διαρκώς στον ελληνικό λαό τι κάνει και γιατί. Για να μην διακόψουν τη χρηματοδότηση, οφείλουμε να κάνουμε από τώρα πολιτική κόλαση τη ζωή όσων Ευρωπαίων πολιτικών επιτίθενται στη χώρα μας και την απειλούν, και να την κάνουμε κόλαση στις γλώσσες τους, με όρους της δικής τους πολιτικής γλώσσας και κουλτούρας. Χάσαμε ήδη πολύτιμο χρόνο και δυνατότητες. Έχει μείνει ελάχιστος μέχρις ότου η Ελλάδα συναντήσει ενδεχομένως το πεπρωμένο της.
ΤΟΥ ΔΗΜΗΤΡΗ ΚΩΝΣΤΑΝΤΑΚΟΠΟΥΛΟΥ
(ΕΠΙΚΑΙΡΑ,07/3-13/3/2013)
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Τα σχόλια δημοσιεύονται με μια καθυστέρηση και αφού τα δει κάποιος από τη διαχείριση και όχι για λογοκρισία αλλά έλεγχο για: μη αναφορά σε προσωπικά δεδομένα, τηλέφωνα, διευθύνσεις ή υβριστικά μηνύματα ή δεσμούς (Link) με σεξουαλικό περιεχόμενο.
Τα σχόλια, οι απόψεις των σχολιαστών δεν απηχούν κατ' ανάγκη τις απόψεις του ιστολογίου μας και δεν φέρουμε καμία ευθύνη γι’ αυτά.