Σε ισχύ ακόμη το δόγμα της Άγκυρας ότι όποιος ρίξει σφαίρα για την Τουρκία μένει στο απυρόβλητο!
Την περασμένη εβδομάδα το άρθρο μας ήταν αφιερωμένο στον εκδημοκρατισμό της Τουρκίας. Στο άρθρο καταλήγαμε ως εξής: ...είναι πλέον ηλίου φαεινότερον ότι η Τουρκία βαδίζει στον δρόμο ενός εκδημοκρατισμού αλά τούρκα, όπου όταν θίγονται τα συμφέροντα της Τουρκίας οι μηχανισμοί του κράτους θα συνεχίσουν να σκοτώνουν, να τοποθετούν βόμβες και να πυρπολούν, με τις κυβερνήσεις, τα κόμματα και τον λαό να παραμένουν συσπειρωμένοι στη βαρβαρότητα, που...
αναδύεται από τον λυσσασμένο τρόπο με τον οποίον υπερασπίζονται μια ανύπαρκτη, αδιαίρετη, αδιάσπαστη ενότητα του τουρκικού έθνους και κράτους. Προτού περάσουν μερικές ημέρες, το τουρκικό κράτος, η τουρκική κυβέρνηση, τα ΜΜΕ και η συντριπτική πλειοψηφία της ελίτ, των διανοουμένων και της τουρκικής κοινής γνώμης τουλάχιστον σε δύο περιπτώσεις απέδειξαν ότι προκειμένου να εξυπηρετήσουν τα δικά τους «εθνικά» συμφέροντα είναι διατεθειμένοι να καλύψουν και να καθαγιάσουν και τους πιο απεχθείς δολοφόνους.
αναδύεται από τον λυσσασμένο τρόπο με τον οποίον υπερασπίζονται μια ανύπαρκτη, αδιαίρετη, αδιάσπαστη ενότητα του τουρκικού έθνους και κράτους. Προτού περάσουν μερικές ημέρες, το τουρκικό κράτος, η τουρκική κυβέρνηση, τα ΜΜΕ και η συντριπτική πλειοψηφία της ελίτ, των διανοουμένων και της τουρκικής κοινής γνώμης τουλάχιστον σε δύο περιπτώσεις απέδειξαν ότι προκειμένου να εξυπηρετήσουν τα δικά τους «εθνικά» συμφέροντα είναι διατεθειμένοι να καλύψουν και να καθαγιάσουν και τους πιο απεχθείς δολοφόνους.
Η πρώτη περίπτωση αφορά τον τρόπο με τον οποίον αντιμετώπισαν η τουρκική κυβέρνηση και ό ίδιος ο πρωθυπουργός Ερντογάν τον θάνατο του Ντενκτάς. Όσο και αν ήταν για τους Τούρκους ένας ηγέτης που καθόρισε τη μοίρα των Τουρκοκυπρίων, ο Ερντογάν γνώριζε την εμπλοκή του ίδιου του Ντενκτάς στις δολοφονίες των Ελληνοκύπριων αιχμαλώτων, το 1974, και το κυριότερο -γι' αυτόν- την ενεργό συμμετοχή του θανόντος στην ένοπλη τρομοκρατική οργάνωση ΕΡΓΚΕΝΕΚΟΝ,η οποία σχεδίαζε τη δολοφονία του ιδίου, σύμφωνα με δική του δήλωση.
Παρ' όλα αυτά, ο Ερντογάν παρέστη στην κηδεία, γιατί προφανώς είναι της ίδιας άποψης με την αλήστου μνήμης Τανσού Τσιλέρ, που παρέστη στην κηδεία του παρακρατικού Τσατλί, δηλώνοντας μάλιστα το αμίμητο: «Όποιος κρατήσει όπλο και έχει ρίξει σφαίρες υπέρ της πατρίδος, όποιος κι αν είναι, αξίζει της τιμής και της υποστήριξης μας». Και για όποιους βιαστούν να μιλήσουν για λάθος συγκρίσεις, θα πρέπει να σημειώσουμε ότι ο Ντεκτάς και ο Τσατλί ανήκαν στην ίδια παρακρατική οργάνωση και στη γενική ιεραρχία ήταν περίπου ομοιόβαθμοι!
Η δεύτερη περίπτωση είναι κάπως διαφορετική και πολύ πιο σοβαρή. Την εβδομάδα που πέρασε το 14ο Κακουργιοδικείο Κωνσταντινουπόλεως εξέδωσε άλλη μια απόφαση, αντάξια της ένδοξης -για τα τουρκικά δεδομένα- ιστορίας της Τουρκικής Δικαιοσύνης (sic). Επέβαλε την ποινή της ισόβιας κάθειρξης στον Γιασίν Χαγιάλ (Yasin Hayal) για σχεδιασμό της δολοφονίας του Αρμένιου δημοσιογράφου Χραντ Ντινκ, ενώ αθώωσε όλους τους συγκατηγορουμένους του, που βρίσκονταν στο εδώλιο με την κατηγορία της «συμμετοχής σε ένοπλη τρομοκρατική οργάνωση» . Είναι σε όλους γνωστό ότι η δολοφονία του Χραντ Ντινκ σχεδιάστηκε με κάθε λεπτομέρεια από τη ΜΙΤ και από τους επίσημους μηχανισμούς του τουρκικού ΓΕΕΘΑ, οι οποίοι μηχανισμοί χρηματοδότησαν ολόκληρη την ομάδα που χρησιμοποιήθηκε για τη δολοφονία του Αρμένιου δημοσιογράφου, τον Ιανουάριο του 2007, στην Κωνσταντινούπολη.
Οι ίδιοι μηχανισμοί εμπλέκονται στη δολοφονία του Αντρέα Σαντόρο, ιερέα της καθολικής εκκλησίας Santa Maria της Τραπεζούντας, τον Φεβρουάριο του 2006, όπως και των χριστιανών της Μαλάτειας, τον Απρίλιο του 2007. Οι ίδιοι μηχανισμοί κρύβονται πίσω από τις απειλές εναντίον του δημοσιογράφου Ορχάν Παμούκ και εναντίον του Οικουμενικού Πατριάρχη κ.κ. Βαρθολομαίου.
Και για τις τρεις προαναφερθείσες περιπτώσεις, για την τέλεση των οποίων χρησιμοποιήθηκαν νεαροί εθνικιστές και ισλαμιστές, υπάρχουν ατράνταχτα στοιχεία για την εμπλοκή όχι μιας, αλλά πολλών υπηρεσιών του τουρκικού κράτους. Σε καμία περίπτωση τα αρμόδια δικαστήρια (sic) δεν έλαβαν υπ' όψιν τους τα στοιχεία, και φυσικά, σε καμία περίπτωση ο νόμος δεν άγγιξε τα εμπλεκόμενα στελέχη του τουρκικού κράτους. Για τις δύο περιπτώσεις, αυτήν του Σαντόρο και των χριστιανών της Μαλάτειας, υπήρχε μια δικαιολογία. Όταν έγιναν οι σχετικές δίκες, ο Ερντογάν δεν ήταν τόσο δυνατός, αφού οι ίδιοι μηχανισμοί απειλούσαν τον ίδιο και το κόμμα του. Έτσι δεν μπόρεσε να δημιουργήσει τις κατάλληλες συνθήκες που θα απομόνωναν τις δυνάμεις του κράτους που εμπλέκονταν στις δολοφονίες και οι οποίες καθόριζαν με την επιρροή τους και το αποτέλεσμα κάθε δίκης.
Όμως, τα βλέμματα όσων παρακολουθούν την πορεία εκδημοκρατισμού της Τουρκίας είχαν στραφεί στη δίκη του Χραντ Ντινκ, για την οποία είχε αντιδράσει μεγάλο τμήμα των προοδευτικών δυνάμεων της Κωνσταντινούπολης. Και οι προσδοκίες στην περίπτωση αυτή ήταν υψηλές, κυρίως για δύο λόγους· ο πρώτος ήταν το γεγονός ότι υπήρχε πληθώρα στοιχείων για την εμπλοκή της ΜΙΤ Κωνσταντινούπολης, της Στρατοχωροφυλακής Τραπεζούντος και της Ασφάλειας Τραπεζούντος και Κωνσταντινούπολης στην υπόθεση της δολοφονίας του Ντινκ.
Η εμπλοκή της ΜΙΤ έγινε στο γραφείο και παρόντος του αντινομάρχη Κωνσταντινούπολης (σε κάθε νομαρχία της Τουρκίας υπάρχει αντινομάρχης αρμόδιος για θέματα ασφάλειας, πληροφοριών και κρατικών εγκλημάτων). Ο αντινομάρχης Εργκιούν Γκιουνγκιόρ (Ergun Gungor) κάλεσε τον Ντινκ στο γραφείο του και παρουσία δύο στελεχών της ΜΙΤ, και σύμφωνα με σημείωμα που έγραψε ο ίδιος ο Ντινκ προτού δολοφονηθεί, του είπε: «Κύριε Χραντ, εσείς είστε ένας έμπειρος δημοσιογράφος. Δεν νομίζετε ότι πρέπει να γράφετε πιο προσεκτικά; Αφήστε που δεν υπάρχει κανένας λόγος να γράφετε έτσι. Κοιτάξτε πόσο άνω κάτω είναι η κοινωνία. Όχι, εμείς ξέρουμε ποιος είστε, όμως πού να ξέρει ένας του δρόμου. Μπορεί να θεωρήσει ότι γράφετε τέτοια άρθρα με κάποιον άλλον σκοπό. Βλέπετε αυτό το χαρτί. Είναι καταγγελία του Αρμενικού Πατριαρχείου, για απειλές που εκτοξεύονται εναντίον του από κάποιους ανόητους τρομοκράτες. Εμείς τους βρήκαμε και τους παραδώσαμε στη Δικαιοσύνη. Αύριο θα μπορέσουμε να βρούμε εκείνους που θα απειλήσουν κι εσάς;»
Ο υπάλληλος της ΜΙΤ με τη σειρά του είπε στον Ντινκ: «Εμείς, όσο κι αν δεν συμφωνούμε με κάποια από τα γραπτά σας, γνωρίζουμε ότι οι προθέσεις σας δεν είναι κακές. Όμως όλοι μπορεί να μην το αντιληφθούν αυτό και θα αναγκαστείτε να υποστείτε τις αντιδράσεις τους». Τελικά, ύστερα από μικρό χρονικό διάστημα, ο Χραντ Ντινκ έπεφτε νεκρός από σφαίρες ενός παιδιού του δρόμου, το χέρι του οποίου όπλισε το τουρκικό κράτος.
Ο δεύτερος λόγος που τροφοδοτούσε τις προσδοκίες των πραγματικών προοδευτικών δυνάμεων της Τουρκίας ήταν το γεγονός ότι ο Ερντογάν εξουδετέρωσε την τρομοκρατική οργάνωση ΕΡΓΚΕΝΕΚΟΝ και έθεσε υπό τον έλεγχο του τους εγκληματικούς μηχανισμούς του τουρκικού κράτους. Άρα όλοι περίμεναν ότι το δικαστήριο θα καταδικάσει τους κατηγορουμένους, γεγονός που ίσως άνοιγε τον δρόμο για την αποκάλυψη των πραγματικών ηθικών αυτουργών.
Όμως, για άλλη μια φορά αποδείχτηκε ότι και το κράτος του Ερντογάν συνεχίζει να διατηρεί τα ίδια χαρακτηριστικά με αυτό της Τσιλέρ, αφού όποιος ρίξει σφαίρα υπέρ του κράτους, ειδικά αν η σφαίρα αυτή κατευθύνεται προς έναν «άπιστο χριστιανό», όχι μόνο δεν οδηγείται στη φυλακή, αλλά λαμβάνει επάξια τη θέση του στο… πάνθεον των Τούρκων δολοφόνων για το καλό της πατρίδας!
ΣΑΒΒΑΣ ΚΑΛΕΝΤΕΡΙΔΗΣ
(ΕΦ.ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ-20/1/2012)
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Τα σχόλια δημοσιεύονται με μια καθυστέρηση και αφού τα δει κάποιος από τη διαχείριση και όχι για λογοκρισία αλλά έλεγχο για: μη αναφορά σε προσωπικά δεδομένα, τηλέφωνα, διευθύνσεις ή υβριστικά μηνύματα ή δεσμούς (Link) με σεξουαλικό περιεχόμενο.
Τα σχόλια, οι απόψεις των σχολιαστών δεν απηχούν κατ' ανάγκη τις απόψεις του ιστολογίου μας και δεν φέρουμε καμία ευθύνη γι’ αυτά.